недеља, 13. април 2014.

SDS ante portas

Piše: Slobodan Vasković

Prvi put nakon osam godina u Republici Srpskoj imali smo priliku vidjeti demonstraciju moći i snage jedne političke partije, a da se ona ne zove Savez nezavisnih socijaldemokrata.

Skupština Srpske demokratske stranke, održana 13. aprila, u etno selu Stanišić kod Bijeljine, pokazala je da se SDS vraća na velika vrata i sa neskrivenom ambicijom da posle oktobarskih izbora ponovo bude najjača partija u RS. Ta ambicija uopšte nije bez osnova, a vremenski termin održavanja skupštine u potpunosti je pogođen, jer je jedan ovakav događaj bio neophodan da bi se konačno javno pokazalo jedinstvo opozicije. I da je SDS njen neprikosnoveni lider.

Veoma je interesantna slika koju je SDS odaslao sa Skupštine - ona je urbana, bez uobičajenih folklornih elemenata, koji su ranijih godina bili primarna ikonografija te stranke i asocirali na isključivost i radikalizam, i, što je podjednako važno, u istupu Mladena Bosića nije bilo ratnih/ekstremnih/radikalnih pokliča, već je prevladavao pragmatizam i shvatanje realnih političkih okolnosti, koje kažu da bi svaki secesionistički potez predstavljao (u ovom trenutku) avanturizam poguban po ovaj entitet.

Ovakva slika ukazuje da postoje tendencije u vrhu SDS-a ka promjenama i da vema ozbiljno pokušavaju ići stopama srbijanske Srpske napredne stranke, koja je prva politička opcija u cijeloj regiji što je shvatila da je rat odavno završio i da građani i narodi imaju pravo i na sadašnjost i na budućnost, odnosno da im živote ne treba proćerdati daveći ih u prošlosti, kako bi ih što uspješnije prodali tajkunima-robovlasnicima.

Koliko će SDS biti uspješan u takvim nastojanjima sasvim je drugo pitanje i odgovor na njega moći će se dobiti samo ukoliko uspiju da dođu na vlast. Bez obzira na demonstraciju moći i snage, koja je evidentna, još je ostalo mnogo mnogo posla da bi se uspjelo u toj nakani.  

Upravo zbog toga nije bilo milosti za političke protivnike koji su trenutno na vlasti, što je, iako očekivano, bilo bitno izreći na jednom ovakvom skupu. Da bi se razbile sve dileme oko mogućeg koaliranja sa SNSD-om, nakon izbora. Takva koalicija nije u opticaju i stvoren je ambijent “Ili-Ili”, što je jedini način i put da opozicija savlada vladajući blok.

Svaki element u tom mehanizmu je bitan - od najvećih do minornih.

I u SDS-u su to konačno shvatili, jer su se za govornicom promijenili, kao gosti, predstavnici najvećih, ali i najmanjih stranaka – od potpredsjednika SNS-a Nikole Selakovića, najbližeg saradnika Aleksandra Vučića, preko Mladena Ivanića (PDP) i Dragana Čavića (NDP), do Milanka Mihajlice (SRS).

Podrška Vučićevog SNS-a Srpskoj demokratskoj stranci je sada i zvanična i više nema dileme koga će Beograd podržati. Ako je dileme proteklih par mjeseci uopšte i bilo.

Vučić, a samim tim i cijeli srbijanski vladajući establišment, stali su iza SDS-a i udružene opozicije, što je jasan pokazatelj biračima za koga treba da se opredijele. A to je u RS uvijek bio važan pokazatelj.

“Ne zaboravljamo vreme kada smo bili opozicija i kada su u SDS-u uvek bili prvi koji su znali da odgovore na svaki naš poziv, na svaku našu slavu, skupštinu. Takve stvari se ne zaboravljaju, s vama je danas i SNS”, rekao je Selaković.

Pametnom dosta, uz napomenu da je Mladen Bosić, lider SDS-a, dobio dodatne direktne garancije o podršci od Aleksandra Vučića, na sastanku koji su održali 07.04. ove godine u Beogradu.  

Za govornicom SDS-a pojavio se i njen bivši predsjednik Dragan Čavić, sada lider NDP-a, što je prvi takav politički događaj u Republici Srpskoj. Važnije od toga je da su Čavić i Bosić, koji ga je naslijedio na čelu SDS-a, ovim događajem pokazali da razumiju činjenicu da je mnogo važniji opšti interes, od bilo kakvog njihovog ličnog rivaliteta.

Govorio je i Momčilo Krajišnik (u ime Asocijacije stvaralaca RS, koja okuplja osnivače SDS-a sa početka 90-tih godina prošlog vijeka), čime je stavljena tačka i na sukob između dijela prvog ešalona SDS-a i sadašnjeg rukovodstva.


Obraćanjem Krajišnika okončane su sve spekulacije da će Asocijacija stvaralaca RS osnovati političku partiju i kandidovati se na izborima, što bi bio snažan udarac interesima SDS-a.

SDS je na stranačkoj skupštini u Bijeljini visoko podigao ljestvicu sopstvenih nadanja, a u mjesecima koji ostaju do oktobra moraju dostići formu da je i preskoče.

Uprkos nespornoj demonstraciji snage i narastajuće moći, SDS mora utegnuti još brojne šrafove mehanizma kojim upravlja, kako bi savladao SNSD i Milorada Dodika, koji jesu u slobodnom padu, ali još uvijek dovoljno snažni da se odupru.

Može se zaključiti da je SDS na skupštini formirao čvrst okvir, a da sada mora insistirati na detaljima, od kojih su mnogi veoma slabi.

Najveća slabost SDS-a i dalje je njihova Informativna služba, koja djeluje na principima iz 90-tih godina prošlog vijeka i stvara mnogo problema, prije svega u odnosu sa medijima. Spori su, zatvoreni, nekreativni i nerijetko nekorektni prema medijima, a sve to najveću štetu nanosi njihovom lideru.

Dalje, SDS još uvijek ne proizvodi dovoljan broj događaja, koji bi pokazali silnu energiju koja postoji unutar stranačkog tijela,a često se stiče utisak da pojedini funkcioneri te stranke u javnosti istupaju isključivo radi građenja sopstvenog rejtinga i pozicioniranja među biračima u odnosu na partijske kolege, a ne političke protivnike.

Takva praksa morala bi prestati odmah, jer je logično da svi SDS-ovci protežiraju isključivo stranku i Bosića, kako bi na taj način formirali “udarnu iglu” protiv političklih protivnika, a ne dovodili birače u zabunu da li im je iz SDS-a “bolji Marko ili Janko”, što se prečesto dešava.

Na ovom polju imaju mnogo toga naučiti od funkcionera SNSD-a, koji i zvanično i nezvanično i javno i privatno, na svakom mjestu i u svako vrijeme, ističu da je “ključni cilj pobjeda Milorada Dodika”.

Ovakva posvećenost nije posledica poltronstva, već svijesti unutar te stranke da će onaj blok koji bude osvojio poziciju predsjednika RS osvojiti i vlast. Što je nesporno.

U SDS-u bi trebali razumjeti da je neophodna i mnogo tješnja saradnja sa ostalim opozicionim subjektima i sinhronizacija djelovanja i reagovanja na događaje, koja do sada gotovo da i nije postojala.

Bez efikasnog rada na ovim detaljima, refleksije Skupštine i inercija iskazane snage imaće mnogo manje efekte od onih koje, objektivno, zaslužuje.